Bezinning bij / surfen naar:
Je hoort en je leest het meer en meer, en als je goed uitkijkt, merk je het zelfs in je eigen omgeving: mensen durven hun huis niet meer uit. Eerst ’s avonds niet meer, en stilaan ook overdag niet meer. De angst en de vervreemding zijn te groot geworden. De angst voor wat zou kunnen gebeuren, en de vervreemding ten aanzien van een wereld, een stad, een dorp, een straat waarin ze zich helemaal niet meer thuis voelen. Met al die aanslagen en al die vreemdelingen en al die terroristen … je zou voor minder de straat niet meer op komen. Dus blijven ze binnen.
Dat is precies wat de apostelen meemaken: ze durven de straat niet meer op. Ze zijn bang, doodsbang voor wat zou kunnen gebeuren, en ze zijn ook bang omdat ze Galileeërs zijn, dus vreemdelingen in Jeruzalem. Petrus had hun allicht verteld wat hij had meegemaakt de avond van Jezus’ veroordeling: hoe hij als Galilieeër herkend werd aan zijn taal, en hoe hij daarom verdacht was. Dus waren ze nu allemaal bang en sloten ze zich op. Hadden ze reden om bang te zijn? Waarschijnlijk niet. De hogepriesters en de schriftgeleerden wilden niet hún vel, wel dat van Jezus, en die buit was binnen – dachten ze.
En dan staat Jezus ineens in hun midden, en wat zijn zijn eerste woorden? ‘Vrede zij u.’ Je moet het maar kunnen. Een paar dagen voordien hebben ze Hem allen in de steek gelaten, Petrus heeft Hem zelfs driemaal verloochend, Hijzelf is door de hel van de veroordeling, de bespotting, de geseling, de kruisiging en de dood gegaan, en Hij wenst hun vrede toe. Hij verwijt hun niets, Hij zegt ook niet triomfantelijk dat Hij sterker is dan zijn vijanden en zelfs sterker dan de dood, nee, Hij zegt gewoon: ‘Vrede zij u.’ Dat zijn zijn eerste woorden na zijn verrijzenis. Dat zijn dus woorden met méér dan testamentaire waarde: vrede, niets anders dan vrede. Geen wrok, geen haat, geen ontmoediging, geen misplaatste trots of plaatsvervangende schaamte, maar vrede.
En dan is er Thomas, altijd het buitenbeentje en ook onze tweelingbroer. Hij was duidelijk níét bang, want hij durfde wél buitenkomen, dus was hij er niet toen Jezus hun verscheen. En aangezien hij onze tweelingbroer is, geloofde hij er niets van toen ze hem zegden: ‘Wij hebben de Heer gezien.’ Ik hoor het hem zó zeggen, en ik denk dat ik hetzelfde zou gezegd hebben. ‘Gaat het een beetje, mannen? Te veel aan de wijn gezeten? Slag van de molen gehad? Allemaal tegelijk dezelfde mooie droom gehad?
Thomas, goeie ouwe Thomas. Zo herkenbaar en zo realistisch. Want hij wil niet geloven in een schim of een onnozele droom, dus zegt hij vol overtuiging: ‘De mooiste dromen zijn bedrog!’, en daarmee is voor hem de kous af. Tot hij een week later wakker wordt en die droom voor hem staat. Hij ziet en voelt Jezus’ wonden, en hij weet: Dit is mijn droom, dit is de droom van mijn leven. Dit is mijn Heer en mijn God!
Zusters en broeders, wij zijn van het soort van Thomas. Hij is echt wel onze tweelingbroer. Ook wij zijn niet bang om buiten te komen, ook wij geloven niet in schimmen en in mooie dromen, en ook wij zeggen: Mijn Heer en mijn God. En zolang we dat blijven zeggen, en zolang we mee met Thomas nederig onze knie buigen, zal Jezus ook tot ons zeggen: ‘Vrede zij u.’ Zodat we kunnen bouwen aan zijn Rijk, waarvan de afspiegeling in de eerste lezing geschetst wordt. Het gaat over de eerste christenen, en het zijn heel mooie dingen die over hen verteld worden. Ze waren ‘één van hart en één van ziel en er was niemand die iets van zijn bezittingen zijn eigendom noemde, integendeel, ze bezaten alles gemeenschappelijk. Er was dus geen enkele noodlijdende onder hen, en rijke genade rustte op hen allen.’ De genade van de vrede die ze in Jezus bezaten en beleefden.
Zusters en broeders, ik wens ze ons allen van harte toe: de vrede van Jezus, een eeuwigheid lang. Want ze is een van de fundamenten van het Rijk Gods, die hemel op aarde die God zich bij zijn schepping gedroomd heeft. Amen.