Bezinning bij / surfen naar:
Zusters en broeders,
In de eerste lezing horen we dat de eensgezindheid binnen de jonge kerk wordt bedreigd: de Hellenisten – dat zijn Griekssprekende joden – menen dat hun weduwen bij de ondersteuning achtergesteld worden tegenover de Hebreeën – en dat zijn joden uit Palestina.
Vandaag maken velen zich ongerust over het feit dat in onze kerk niet iedereen altijd in dezelfde richting denkt en spreekt, maar dat is dus nooit anders geweest. En het is niets om ongerust over te zijn, integendeel, die verscheidenheid werkt precies inspirerend en verrijkend. En al even belangrijk: de apostelen laten de situatie niet verrotten, maar grijpen onmiddellijk in. Ze laten zeven diakens kiezen die voor de zorgdienst, dus hulp aan weduwen en wezen, armen en zieken, zullen instaan. Belangrijk daarbij zijn de voorwaarden: het moeten mannen zijn ‘van goede faam, vol van geest en wijsheid’. Bijkomende eisen worden er niet gesteld. Het is dus bijvoorbeeld helemaal niet belangrijk of die mannen getrouwd zijn of niet. In theorie zullen ze zich alleen met de zorgdienst bezighouden, maar de rest van het hoofdstuk en het hele volgende hoofdstuk zijn gewijd aan de verkondiging door Stefanus, een van de zeven. En volgende zondag zullen we lezen dat Filippus, ook een van de zeven, in Samaria de leer verkondigt. Met andere woorden, de apostelen monopoliseren de verkondiging niet voor zich alleen. Ook de diakens mogen verkondigen.
Zusters en broeders, vorige week publiceerde het katholieke weekblad Tertio een dossier over de iets meer dan 1900 Vlaamse parochies. Die worden bediend door zo’n 900 à 1000 priesters. Hun gemiddelde leeftijd is 70 jaar. Dat betekent dus dat er over tien jaar zo goed als geen priesters meer zullen zijn. Onze kerk blijkt niet over de creativiteit te beschikken om die trend te doen keren. Een voor de hand liggende oplossing is er niet, maar duidelijk is wel dat alles laten zoals het is, recht naar de ondergang van het uitsterven leidt. Kerken die gesloten worden, ontheemde gelovigen, jongeren die de weg naar de kerk zeker niet meer zullen vinden. In de hulpkerk van een parochie in Sint-Niklaas weten ze ervan mee te spreken. Een hulpkerk die bruist van leven, die elke week volzit, die twee jaar geleden door de gelovigen werd vernieuwd en waar ook een parochieassistente werkzaam is die nota bene door de gelovige gemeenschap zelf wordt betaald. En toch wordt de kerk op bevel van het bisdom Gent gesloten. Reden: er is geen priester meer. Ik weet niet of die beslissing in het verlengde ligt van wat Jezus en de apostelen ons hebben voorgeleefd. Ik weet wel hoe zij handelden toen er personeelsgebrek was. Toen Jezus en zijn apostelen het werk niet meer afkonden, stelde Hij er zonder meer 72 anderen aan om de taken over te nemen. En toen de apostelen na Jezus’ hemelvaart het werk niet meer afkonden, kozen ze er zonder meer zeven om hen te helpen. Vrome mannen, vol geest en wijsheid. Geen andere eisen. Alleen mannen, inderdaad, maar uit andere episodes in de Handelingen van de apostelen en uit de brieven van Paulus weten we dat ook vrouwen zorg- én woorddienst verrichtten, en voorgingen bij het breken van het Brood. Met andere woorden: de apostelen sloten geen kerken, ze openden er juist. En ze sloten, net als Jezus, niemand uit.
In het evangelie zegt Jezus: ‘In het huis van mijn Vader is ruimte voor velen.’ Welnu, de ruimte die Jezus biedt, de ruimte die de Vader biedt, moet ook de ruimte zijn die onze kerk biedt. Niets meer, maar ook niets minder. Ruimte voor vrouwen zo goed als voor mannen, voor leken zo goed als voor priesters. En verder zegt Jezus: ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven.’
Zusters en broeders, doen als Jezus: ruimte bieden voor iedereen, kansen geven aan iedereen, er zijn voor iedereen: dat is de opdracht die wij als persoon en als kerk hebben. Wij noch onze kerk hebben het recht die opdracht naast ons neer te leggen en eigen wegen te gaan. Want we weten: onze enige weg is Jezus. Hij is de weg, de waarheid en het leven. Die weg moeten we gaan, en geen andere. Amen.