‘Mensenkind, Ik zend u naar dat opstandige volk dat zich tegen Mij verzet.’
Zusters en broeders, het zijn woorden van meer dan tweeduizendvijfhonderd jaar oud, maar het is of ze op vandaag slaan. Een volk dat zich verzet tegen God. Een volk dat zijn dwingende, dikwijls moordende wil oplegt aan anderen. Een volk dat niet wil weten van een God die liefde is en vrede. Een volk dat alleen wil weten van eigenbelang, wreedheid, onderwerping, moord en vernietigende zelfmoord. Meer dan één zo’n volk kennen we vandaag. Een volk wiens leiders zichzelf tot wereldheerser hebben benoemd. Elke dag zien we hun wreedheid en hun moordende opstandigheid tegen de God van liefde toenemen.
En toch blijft de Heer onze God herhalen: ‘Mensenkind, Ik zend u naar dat opstandige volk dat zich tegen Mij verzet.’ Hij blijft vragen dat we zijn woorden zouden spreken en zijn wegen zouden gaan, zodat Hij zichtbaar wordt in de wereld. Dat is niet altijd gemakkelijk, en wellicht voelen we ons een heel kleine minderheid van vooral oude mensen die naar Jezus, die naar God willen luisteren. Helemaal anders dan vroeger, toen de kerken volliepen, en toen ook kinderen en jonge mensen naar Gods woorden wilden luisteren. Nu lijkt vooral onwetendheid en onverschilligheid te heersen. Kinderen worden gedoopt, doen hun communie, worden gevormd en beseffen nauwelijks waar het om gaat. Net als hun ouders en hun familie die uitgenodigd wordt op vrolijke en vaak dure feestjes.
En God de Heer zegt ook: ‘Of allen luisteren of niet, ze zullen weten dat er in hun midden mensen zijn die willen leven naar mijn woorden en daden.’ Dat zei Hij ook tegen zijn Zoon Jezus, en ook wat Hij meemaakt, herinnert aan vandaag. Hij geeft onderricht in de synagoge, en de reactie van zijn stadgenoten laat er geen twijfel over: ze moeten Hem niet hebben. ‘Waar haalt Hij zijn wijsheid vandaan? Wat moeten we zoeken achter de wonderen die Hij verricht? Wie denkt Hij wel dat Hij is? Hij is toch maar de zoon van Maria en die timmerman?’ Zo reageren ze op Jezus. En daarop volgt een heel merkwaardig zinnetje: Jezus kon geen enkel wonder doen. Alleen een paar zieken die Hij de handen oplegde, kon Hij genezen.
Misschien vragen we ons af: Waarom kon Jezus geen wonderen verrichten? Hij kon het dochtertje van Jaïrus en ook Lazarus tot nieuw leven kon wekken, en nu zou Hij niets meer kunnen. Dat kan toch niet. Het antwoord op die vraag ligt in het geloof of het ongeloof van zijn medemensen. Jaïrus en de zussen van Lazarus geloven in Jezus, ze geloven in zijn woorden en in zijn daden, en ze zijn er zeker van: als wij Hem iets vragen, zal Hij ons helpen. Precies dat geloof hebben zijn stadsgenoten niet, integendeel: ze willen niet in Hem geloven, ze willen niet luisteren naar zijn woorden en hebben geen belangstelling voor zijn daden. Dus komen er geen woorden meer, en blijven de daden achterwege.
Zusters en broeders, ik denk dat we hier een kern van ons geloof hebben gehoord, en die kern is dat God, dat Jezus niet zomaar in de wereld kan ingrijpen. Zo dikwijls horen we, of vragen we ons af: Waarom laat God dat toe: al die miserie, al die wreedheid, al die ellende? Waarom verandert Hij de wereld en de mens niet? Waarom straft Hij slechte mensen niet? En wellicht beseffen we daarbij veel te weinig dat God niet kan ingrijpen als mensen niet zijn ogen, zijn oren, zijn handen en zijn hart willen zijn. Zijn ogen om de nood van medemensen te zien, zijn oren om te luisteren naar de miserie in de wereld, zijn handen om mee te werken aan wat goed, wat rechtvaardig en wat vredevol is. Zijn hart om open te staan voor iedereen: voor ons gezin, onze familie, onze vrienden en kennissen. Zijn hart ook om in te gaan tegen armoede, tegen onrecht, tegen wreedheid, tegen uitbuiting. Tegen alles wat de wereld tegengesteld maakt aan de droom van Gods schepping: een wereld van liefde, vrede en vrede.
Zusters en broeders, laten we dus proberen te zijn Gods ogen en oren, God handen en hart in heel ons doen en denken. Amen.