- Eerste lezing: Genesis 15, 5-12.17-18
- Evangelie: Lukas 9, 28b-36
Zusters en broeders,
Jezus neemt Petrus, Johannes en Jacobus mee op de berg Tabor om er te bidden. En wellicht doet Hij dat om dezelfde reden als wij. Wij bidden dikwijls als we in nood zijn, als we Gods hulp nodig hebben, als we ons diepe zorgen maken. Want ons leven is niet altijd rozengeur en maneschijn, en dat is voor Jezus hetzelfde. Hij wordt immers bijlange niet overal met sympathie ontvangen, zijn dorpsgenoten willen Hem zelfs vermoorden, en net voor Hij de berg opgaat heeft Hij aan zijn leerlingen gezegd dat Hem in Jeruzalem lijden en dood te wachten staan. Om dat alles bidt Hij dus tot zijn Vader om hulp.
De nood die Jezus kent en die ook wij soms kennen, ondergaat ook Abraham in de eerste lezing. Op Gods vraag heeft hij alles achter zich gelaten om naar het beloofde land te trekken, maar wat kan hij daar doen? Zijn vrouw is onvruchtbaar, dus heeft hij geen nakomelingen. ‘Kijk naar de hemel en tel de sterren. Zo talrijk wordt uw nageslacht’, belooft God de Heer hem, en om zijn belofte te bevestigen, sluit Hij met Abraham een verbond. Maar eigenlijk beseft Abraham dat niet, want hij valt in een diepe slaap. Dat overkomt trouwens ook de drie apostelen op de berg Tabor: ook zij worden door slaap overmand.
Abraham slaapt dus wanneer God zich tot hem wendt, de apostelen doen hetzelfde wanneer God zich in Jezus kenbaar maakt, maar slapen ze echt? Nee, dat doen ze niet. Ze slapen niet, maar worden zodanig overdonderd door wat hen overkomt dat ze totaal in de war zijn. Ze begrijpen niet wat ze zien, en ze weten niet wat het betekent. Abraham ziet een vurige fakkel die tussen de offergaven doorgaat, Petrus, Johannes en Jacobus zien hoe Jezus van gedaante verandert, zijn kleren verblindend wit worden en Mozes en Elia met Hem in gesprek zijn over zijn lijden en dood. Maar geen van hen begrijpt dat God zich direct aan hen openbaart. ‘Ik ben de Heer die u uit Ur in Chaldea heb geleid om u dit land in bezit te geven’, zegt Hij tegen Abraham, en tegen de apostelen zegt Hij: ‘Dit is mijn Zoon, de Uitverkorene. Luister naar Hem.’
Zoals altijd moeten wij ons afvragen waar wij staan in die verhalen. Want God openbaart zich ook aan ons, en misschien slapen ook wij wanneer Hij met ons bezig is. Misschien twijfelen ook wij aan zijn hulp, en zijn we niet direct bereid naar Jezus te luisteren. Misschien vinden ook wij het allemaal veel te ingewikkeld om het te begrijpen, laat staan om het te doen. Want luisteren naar God, naar Jezus, is meer dan luisteren naar wat Hij zegt, het is doen wat Hij zegt. En dat is: houden van God en houden van onze naasten. Maar misschien gaat onze aandacht niet naar God en niet naar onze naasten, maar alleen naar de werkelijkheid waarin we leven. De werkelijkheid van de coronapandemie die overwonnen lijkt te zijn, maar die nu vervangen is door de oorlog waarmee we niet direct iets te maken hebben, maar die ons meer en meer toch echt treft. Zozeer dat we, net als Abraham, niet direct geloven in een mooie toekomst. Want de toekomst ligt niet ergens ver voor ons in de tijd, maar ligt in vandaag. Wat vandaag is, zal morgen niet zomaar anders en beter zijn. En vandaag is verre van mooi. De wereldvrede is in gevaar, milieu en klimaat worden meer en meer een dreiging, onze kerken lopen leeg, en misschien botsen we ook in ons eigen leven met miserie en ellende.
Zusters en broeders, vandaag is het de tweede zondag van de veertigdagentijd. Je weet dat dit een tijd is van bezinning, van bouwen aan ons geloof, van bidden om Gods genade, van aandacht voor onze medemensen dichtbij en veraf. Dit jaar gaat die aandacht uit naar rechtvaardigheid en vrede voor alle mensen in Senegal, Colombia en Palestina, dus ook voor de armen en de kleinen. Ook voor hen gaat God als een vurige fakkel door het leven. Een fakkel van liefde en vrede, die niet mag worden uitgedoofd door egoïsme en geweld, maar aangewakkerd moet worden door de liefde en de inzet van alle mensen die naar Jezus willen luisteren. Laten ook wij bij die mensen horen. Amen.