- Eerste lezing: Handelingen 4, 8-12
- Evangelie: Johannes 10, 11-18
’Ik ben de goede herder. Ik ken mijn schapen en mijn schapen kennen Mij zoals de Vader Mij kent en Ik de Vader ken.’
Zusters en broeders, dat zijn heel bekende woorden van Jezus, maar misschien kunnen we ons niet echt voorstellen wat een herder is. We leven immers in een tijd waarin herders die met hun schapen rondtrekken niet meer voorkomen. Zelf heb ik die tijd nog wel gekend. In mijn dorp waren er zelfs twee herders die met hun grote kudde schapen door de velden trokken, en het waren beslist goede herders, want ze zijn nooit ook maar één van hun schapen kwijtgespeeld.
Maar Jezus bedoelt niet zulke herders. Immers, Hij zegt niet: ‘Ik ben een goede herder’, maar wel: ‘Ik ben de goede herder.’ Met andere woorden: Hij is de enige herder die is zoals Hij, en Hij voegt daaraan toe: ‘De goede herder geeft zijn leven voor zijn schapen.’ Anders gezegd: een goede herder heeft echt alles over voor zijn schapen. We weten uit Jezus’ leven dat Hij inderdaad alles over had voor zijn medemensen, zelfs zijn leven.
Als christenen proberen wij Jezus te volgen, dus proberen ook wij een goede herder te zijn, maar wat houdt dat eigenlijk in? Misschien heb ik een paar weken geleden een opmerkelijk antwoord gelezen op die vraag. Aan een jonge choreograaf werd gevraagd wanneer hij het gelukkigst was. Hij antwoordde: ‘Als ik kan dansen zonder na te denken,’ en dat is een heel normaal antwoord van een choreograaf, want hij leeft alleen van en om te dansen. Maar hij voegde er iets heel merkwaardigs aan toe. Hij zei namelijk: ‘En ik ben ook het gelukkigst als ik binnen een groep aan een onzichtbaar touw kan trekken. Samen kun je bergen verzetten.’
Samen aan een onzichtbaar touw trekken, dan kun je bergen verzetten … dat is een goede herder zijn. Samen aan een touw van eenzaamheid trekken, zodat die eenzaamheid verdwijnt. Samen aan een touw van lijden en pijn trekken, zodat er beweging komt in die pijn en in dat lijden. Samen trekken aan een touw van angst voor de dag van morgen, zodat er licht schijnt in de duisternis van onzekerheid en kwelling. Samen trekken aan een touw van vluchten voor geweld, voor uitbuiting, voor oorlog, voor vervolging, zodat er vrede komt en begrip. Altijd samen, want samen kun je bergen verzetten, zei de jonge choreograaf, en dat zijn woorden die zo uit de mond van Jezus lijken te komen, want Hij zegt: ‘Als je het geloof hebt van een mosterdzaadje, kan je bergen verzetten.’
Het zijn prachtige woorden, en ook woorden die sterkte geven. Met het geloof van een mosterdzaadje samen aan een onzichtbaar touw van Gods liefde en vrede trekken. Dan kunnen we bergen verzetten.
Zusters en broeders, die woorden sluiten helemaal aan bij het thema van vandaag, want vandaag is het Roepingenzondag. Dat betekent niet dat we moeten bidden voor meer geestelijke roepingen, want allen zijn we geroepen om Jezus na te volgen in zijn weg van liefde, vrede en vreugde. Een weg die we als ouders proberen te gaan voor onze kinderen. Als arbeiders, bedienden en ondernemers voor onze bedrijven. Als leerkrachten voor onze jongeren. Als genees- en verpleegkundigen voor zieken en lijdenden. Als jongeren om op een positieve manier volwassen te worden. Als wie of wat we ook zijn om aandacht te hebben voor onze medemensen en voor onze maatschappij. Voor de pracht van onze natuur, maar ook voor de pijn en de onkansen van zoveel mensen in nood. Laten we ons dus inspannen om met het geloof van een mosterdzaadje samen aan het onzichtbare touw van Gods liefde en vrede te trekken, want samen kunnen we bergen verzetten. Amen.