Zusters en broeders,
Drie zondagen na elkaar zal Jezus in het evangelie parabels vertellen: de parabel van het mosterdzaadje, het onkruid op de akker, de verborgen schat, het sleepnet vol vis enzovoort. Vandaag horen we de parabel van de zaaier. Hoe belangrijk zaaien is, weten zeker de boeren onder ons. Beter dan wie ook kennen zij het belang van de goede voorbereiding van de akker, van het goede zaad en het juiste zaaien. Worden daar fouten tegen gemaakt, dan zal dat te zien zijn aan de oogst. Net zoals het te zien is of een veld goed onderhouden wordt of niet. En een landbouwer doet zijn best, want hij weet dat het niet alleen van het weer afhangt of zijn oogst zestig keer het gewicht van zijn zaaigraan zal dragen, want dat kan het. Geen honderd keer, maar wel zestig keer.
Maar het gaat in de parabel van de zaaier natuurlijk niet letterlijk over graan, maar over het woord en het Koninkrijk van de Heer onze God. En dat woord kan, net zoals het graan, goed of slecht terechtkomen. Er kan naar dit woord geluisterd worden, maar het kan ook genegeerd worden. Jezus legt het grondig uit aan zijn apostelen. Het woord van God, dat is als graan van de zaaier, kan met enthousiasme aangenomen worden, maar geen stand houden bij de minste tegenwerking, of vernietigd worden door vijanden van Gods woord. Of het kan stikken in de distels van eigenbelang en van streven naar macht en rijkdom. Maar het kan ook heel goed opgevangen worden en veel vrucht voortbrengen, tot honderdvoudig toe, want het woord van God is zo rijk en zo verscheiden dat het richting kan geven aan alle wegen in ons bestaan. En wie is de zaaier in het verhaal? Dat is de verkondiger van het woord van God. Hij moet dat goed doen, dus niet zichzelf in de schijnwerper plaatsen, maar alleen aandacht hebben voor de woorden van de Heer. Hij moet ook geduld hebben, en aanvaarden dat niet iedereen naar hem zal luisteren, en niet iedereen de weg zal gaan die hij aanwijst.
Zoals zo dikwijls moeten wij ons de vraag stellen waar wij staan in deze parabel. Vinden de woorden van God onze Heer een blijvende plaats in ons leven, of worden ze verdrongen door de distels van ons eigenbelang? Vinden ze misschien maar een oppervlakkige plaats, en moeten ze vaak wijken voor andere woorden en andere verlangens? Of proberen we zozeer te leven naar die woorden dat ze dertig-, zestig-, zelfs honderdvoudig vruchten voortbrengen? Vruchten van Gods liefde en vrede, van nederigheid en eenheid, van barmhartigheid en rechtvaardigheid.
Zusters en broeders, wellicht lukt het niet altijd om alleen maar te luisteren en te leven naar de woorden en daden van God en van Jezus. Wellicht trekken soms andere woorden, andere ideeën en andere verlangens onze aandacht. Wellicht slagen we er gewoon niet in, ook al doen we ons best. Misschien worden we zelfs stilaan moedeloos, omdat onze Kerk zo achteruit lijkt te bollen, er bijna geen priesters meer zijn en de meeste medewerkers oudere mensen zijn. Misschien zijn we ook ontmoedigd als we naar de wereld om ons heen kijken, want dan zien we een groeiend egoïsme en een groeiende onverschilligheid. En we worden ook geconfronteerd met een steeds agressievere islam die er werk van maakt christenen en andere zogezegd ongelovigen te vervolgen en uit te moorden. Maar we moeten niet moedeloos worden en het niet opgeven, want God is onuitroeibaar en zijn woorden verdwijnen niet zomaar met de wind. Dat horen we prachtig in de eerste lezing. Daarin zegt God de Heer: ‘Zoals de regen en de sneeuw neerdalen uit de hemel en daarheen niet terugkeren zonder eerst de aarde te doordrenken, haar te bevruchten en te laten gedijen, zodat er zaad is om te zaaien en brood om te eten – zo keert ook het woord dat voortkomt uit mijn mond niet vruchteloos naar Mij terug, niet zonder eerst te doen wat Ik wil, en te volbrengen wat Ik gebied.’ Mogen dit voor ons woorden van hoop en van troost zijn. Woorden die ons aanzetten dertig- en zestig- en honderdvoudig vrucht voort te brengen in Gods Rijk van liefde en vrede. Amen.