- Eerste lezing: 1 Samuel 1, 20-22.24.28
- Evangelie: Lucas 2, 41-52
‘Waarom hebt gij naar Mij gezocht? Wist ge dan niet dat Ik in het huis van mijn Vader moest zijn?’
Zusters en broeders, dat zijn de eerste woorden die we in dit evangelie van Jezus horen, en ze zijn niet niets. Het is dus niet verwonderlijk dat zijn ouders niet begrijpen wat Hij bedoelt. Hij is immers maar twaalf jaar oud, wat doet Hij dan tussen die volwassen leraren? Maar Hij is zich duidelijk al bewust van zijn innige relatie met God, die Hij zijn Vader noemt. En dat begrijpen zijn ouders niet. Misschien is dat voor Maria verwonderlijk, want een engel heeft haar toch gezegd dat zij de moeder zou worden van Gods zoon?. En haar nicht Elisabeth heeft haar verwelkomd als de moeder van de Heer. Maar blijkbaar is dat nog niet tot haar doorgedrongen, dus begreep zij echt niet wat Jezus bedoelde..
En dat moet ons aan onszelf doen denken. Want verstaan wij altijd onze kinderen en kleinkinderen? En verstaan zij ons altijd? En zijn ook wij vaak verbaasd over wat zij zeggen en doen? En andersom: verbazen ook zij zich vaak over onze woorden en daden?
Misschien is de heilige familie dus gewoon een gezin dat helemaal past bij de gezinsproblemen van vandaag. Maar waarom is die familie heilig? Omdat ze ja zegt tegen de vragen die van God uitgaan. ‘Mij geschiede naar uw woord’, gaf Maria als antwoord op de boodschap van de engel dat zij de moeder van Gods zoon zou worden; Ze begreep er niets van, maar dat had niet tot gevolg dat haar geloof in twijfel omsloeg. En toen Jozef in een droom door een engel werd gewaarschuwd dat zijn kind in gevaar was, vluchtte hij direct met Maria en Jezus naar Egypte. De heilige familie werd dus met heel wat problemen geconfronteerd, maar ze stelde zich daar geen vragen bij.
Het zou goed zijn als dit ook in onze gezinnen zou gelden. Want problemen zijn er genoeg. Er zijn de vele gezinsbreuken, nieuw samengestelde gezinnen, alleenstaande moeders, plusouders en nog zoveel meer varianten van zoekende en onzekere ouders en gezinnen. En er zijn de vele kinderen die zich onbegrepen, misschien zelfs uitgestoten voelen. Zoals er ook veel ouders zijn die dezelfde gevoelens hebben.
Gezin, familie is dus geen zachtgekookt eitje dat vanzelf naar vrede en geluk leidt. Nee, gezin en familie steunen op wederzijds begrip, op liefde, op aanvaarding. Als die er niet zijn, treden de barsten onherroepelijk op. Dus kunnen we ons best spiegelen aan Maria en Jozef. Ook al begrijpen ze niets van wat hun kind zegt en doet, ze reclameren niet en ze veroordelen niet, maar Maria bewaarde Jezus’ woorden in haar hart en bleef erover nadenken. En zo groeide in haar het begrip voor de weg die haar Zoon later inging.
Zusters en broeders, het zou goed zijn als dit verhaal in onze hoofden zou blijven nazinderen. Dat verhaal van het onbegrijpelijke doen en de al even onbegrijpelijke woorden van dat twaalfjarige kind, en de reactie van zijn ouders. Ze vormen gewoon een gezin van alle tijden, dus een gezin met problemen van alledag. Dus begrijpen Jozef en Maria niet wat hun twaalfjarig zoontje zegt en doet, maar ze barsten niet uit, ze beginnen niet te schelden, te roepen en te tieren. Nee, ze bewaren alles in hun hart, met andere woorden: ze denken erover na en proberen het een plaats te geven. Het is duidelijk wat daarin uiteindelijk doorweegt: dat is liefde, begrip, aanvaarding. Als die er niet geweest waren, was er nooit sprake geweest van de heilige familie. Laten we onze relaties dus ook bouwen op liefde, begrip en aanvaarding, niet alleen in onze gezinnen, maar ook in onze gemeenschap, onze parochie, onze kerk, ons werk. In heel ons doen en denken. Als we dat echt doen, wordt ons leven veel rooskleuriger dan wanneer het gebouwd wordt op wantrouwen, eigen groot gelijk, onbegrip en meer van die negatieve dingen. Laten we dus maar proberen de weg te gaan die de heilige familie met vallen en opstaan is gegaan. Het zou op deze bijna laatste dag van het jaar een mooi voornemen zijn voor het nieuwe jaar. Amen.