Bezinning bij / surfen naar:
In de eerste lezing verwijt Petrus zijn toehoorders dat ze op de vraag van Pilatus wie hij moest vrijlaten, Jezus of Barabbas, gekozen hadden voor de moordenaar Barabbas. Maar hij is ook mild: ik weet dat jullie uit onwetendheid gehandeld hebben, troost hij. Jullie hebben Jezus niet herkend als de Messias en de Zoon van God, en daarom zijn jullie zwaar in de fout gegaan. Maar jullie krijgen een nieuwe kans. Bekeer u en uw zonden zullen worden uitgewist.
Eigenlijk is het bijna om te lachen dat Petrus die mensen durft verwijten dat ze niet hebben gezien wie Jezus was. Want wat blijkt in het evangelie? Dat noch hijzelf noch de andere apostelen Jezus herkennen wanneer Hij in hun midden staat. En toch is het al de derde keer dat Hij hun verschijnt: de eerste keer toen Thomas er niet bij was, de tweede keer toen hij er wél bij was, en nu opnieuw. En toch herkennen ze Hem niet.
Het is iets wat ik me zal blijven afvragen: hoe komt het dat niemand Jezus na zijn verrijzenis herkent? Wel, ik denk dat het samenhangt met het feit als dusdanig: dood is immers dood. Dat is een wet zo oud als het leven zelf. Dood is dood, en het is ondenkbaar dat het ooit anders zal zijn. Dus schrikken de apostelen zich telkens een punthoofd en denken ze dat ze een geest zien. Maar misschien is er meer aan de hand, en is het niet zozeer een kwestie van niet-herkennen als wel van niet-erkennen. Misschien kúnnen ze gewoon niet geloven dat Hij verrezen is. Nochtans zijn ze gedurende drie jaar bevoorrechte getuigen geweest. Ze hebben zijn woorden gehoord en zijn daden gezien: hoe Hij zieken genas, doven deed horen, lammen deed lopen en blinden liet zien. Hoe Hij de storm stilde en Lazarus uit de dood opwekte. En toch kunnen ze niet geloven dat Hij verrezen is. Toch denken ze dat dit iets is wat zelfs Hem te boven gaat.
Zusters en broeders, ik denk dat we hier een flinke snee kaas op onze boterham krijgen, want ook wij geloven dikwijls heel weinig in elkaar en in elkaars mogelijkheden. Ook wij zeggen en denken heel dikwijls: ‘Da’s niets voor hem. Dat kan hij niet. Wie denkt hij wel dat hij is?’ Misschien geloven we zelfs niet eens in onze eigen mogelijkheden en in ons eigen kunnen. Ik denk dat we daardoor veel kansen laten liggen, kansen om goed te doen, om goed te zijn, om elkaar en onze medemensen te helpen of gewoon te plezieren.
Susan Boyle, zegt die naam u iets? In haar dorp in Schotland kent iedereen haar als Susie Simple. Ze is het dagelijkse slachtoffer van kleine pesterijen en belletjetrek van de kinderen. Ze is immers ongevaarlijk, en inderdaad een beetje simpel. En dan ineens neemt ze, zonder dat iemand het weet, deel aan de belangrijkste Ontdek de sterwedstrijd van Groot-Brittannië. Ze is 47 jaar oud, ziet er niet uit, stelt zich op een heel onhandige manier voor aan de jury en het publiek, en wanneer ze erbij vertelt dat ze een moeilijk lied uit een musical zal zingen, en dat ze even goed wil zijn als Elaine Page, wordt ze gewoon uitgelachen, want Elaine Page, dat is beroemdste Engelse opera-, operette- en musicalzangeres van de laatste twintig jaar. Dus zitten de jury en de duizenden aanwezigen te wachten op enkele minuten uitlachtelevisie op zijn ergst. Tot ze begint te zingen. Bij de eerste noot vallen de monden open, bij de tweede gaat het publiek uit de bol, en bij de derde staan ook de juryleden recht om hartstochtelijk te applaudisseren. Want Susan Boyle heeft een schitterende stem, en de manier waarop ze dit moeilijke lied brengt, is ronduit schitterend. Niemand had dit ooit in haar gezien, en toch zingt ze al sinds haar twaalfde mee in het kerkkoor, en zong ze in 1999 een nummer in op een liefdadigheids-cd. Ze zingt daarop trouwens nog veel mooier dan tijdens de wedstrijd. En weet je wat haar medekerkzangers zegden na haar triomf? ‘We wisten echt niet dat je zo goed kon zingen.’ Ondertussen is Susie Simple op een paar dagen tijd een beroemdheid geworden, is ze over de hele wereld te zien en te horen geweest in kranten, op radio en tv, en is het filmpje van haar optreden op Youtube al meer dan 50 miljoen keer bekeken.
‘We wisten niet dat je zo goed kon zingen’. Zusters en broeders, laten we eerlijk zijn: ze wisten het natuurlijk wel, maar het was toch maar Susie Simple, dus zand erover. Ik denk dat ook wij soms negatief over onze medemensen denken, zodat we hun al kansen ontnemen nog voor ze die gekregen hebben. Ik denk dat we er veel beter zouden aan doen in elkaar te geloven. Niet zoals de apostelen dus, die niet geloven dat Jezus verrezen is. Die dus op dat moment niet geloven in Jezus zelf, zo eenvoudig is dat. Nee, niet doen zoals de apostelen, maar wel zoals Jezus. De manier waarop Hij met zijn medemensen omging, is onovertroffen. Daar kunnen we ons altijd aan spiegelen. Hij is een veilige weg. En die weg is niet eindig, want Jezus lééft, laten we daar vooral niet aan twijfelen. Hij is verrezen, Hij leeft in ons en met ons, en toont ons een veilige, goede, liefdevolle weg. Een weg die leidt naar vrede en vreugde, niet alleen voor onszelf, maar voor alle mensen. Amen.