Bezinning bij / surfen naar:
- Zacharias 9, 9-10
- Mattheus 11, 25-30
Serotonine en oxytocine. Dat, zusters en broeders, zijn de stoffen die ons hier samenbrengen. Althans volgens de wetenschap, want die beweert dat het onze hersenen zijn die geloven. Tijdens een viering produceren onze hersenen veel meer serotonine en oxytocine dan anders. Beide stoffen hebben een positieve werking: de ene stof ontstaat door een gevoel van gelijkheid, want voor God is iedereen gelijk, de andere zorgt ervoor dat we met anderen kunnen meevoelen, en ze versterkt het gevoel van vertrouwen en samenhorigheid.Is dat niet mooi? Geloof als een scheikundig proces in onze hersenen en een opstoot van positieve hormonen. Wat kan het leven eenvoudig zijn, en wat is de wetenschap een leuk ding. Nee, ik lach er niet mee, want het vertrekpunt van de wetenschap is dat geloof een product is van onze hersenen. Het is dus niet iets van en voor arme sukkels die niet beter weten, en het is ook geen gevolg van onze overspannen verbeelding, nee, het is een product van ons verstand. Het is ons verstand dat zegt dat we ons niet moeten neerleggen bij de eindigheid van ons bestaan, en dat we er in dit leven niet alleen voorstaan. Het is ons verstand dat ons naar Jezus doet luisteren en ons laat meegaan in zijn verhaal over God, die een goede Vader en Moeder voor ons is. Het is ons verstand dat zegt dat we ons als mens best spiegelen aan Jezus’ woorden en daden. Merkwaardig toch dat vandaag zoveel verstandige mensen zich van Hem afkeren en zeggen dat God overbodig is, en onbestaand. Wellicht denken ze dat het menselijk verstand het hoogste is wat er kan bestaan.
In het evangelie dat we zojuist hoorden, lijkt Jezus zich precies tot die mensen te richten, want Hij prijst zijn hemelse Vader omdat Hij deze dingen verborgen heeft gehouden voor wijzen en verstandigen, maar ze aan kinderen heeft geopenbaard. En die wijzen en verstandigen, dat zijn diegenen die zichzelf als begin- en eindpunt van het leven beschouwen. Het is dus normaal dat zij Jezus afwijzen. Vandaag maken we zo’n afwijzing vandaag meer mee dan ooit tevoren. Meer en meer mensen lijken zich af te keren van Jezus en zijn boodschap, en de storm die door onze Kerk raast, heeft dat proces alleen maar versneld.
Het is midden in die storm en midden in dat groeiende ongeloof dat Jezus uitnodigt: ‘Kom allen naar Mij toe die afgemat en belast zijn, en Ik zal u rust geven.’ Afgemat, belast: we kennen dat. Afgemat door de eisen van het leven, belast door ziekte, ruzie, tegenslag, dood. Kom maar af, zegt Jezus, en gij zult rust vinden voor uw ziel. De rust van de liefde en de vrede. Want Hij is zachtmoedig en eenvoudig van hart. Hij is geen heerser of scherprechter op een vlammend paard, integendeel, nederig rijdt Hij op een ezel, aldus de profeet Zacharias in de eerste lezing. En Hij kondigt de vrede af: vrede in ons hart, vrede met onszelf, vrede onder elkaar. Vrede voor iedereen. ‘Neem mijn juk op en kom bij Mij in de leer’, zegt Hij nog, ‘want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’
Zusters en broeders, het juk van Jezus is het juk van de liefde, de vrede, de dienstbaarheid, de vriendschap met God en met elkaar. Ik ben dus echt niet verwonderd dat het ons verstand is dat ons doet geloven, want je moet je verstand al echt niet willen gebruiken om liefde, vrede, dienstbaarheid en vriendschap niet te willen nastreven. Laten we ons verstand dus maar volop gebruiken. En laten we ons doen en denken maar op Jezus richten, want zijn juk is zacht en zijn last is licht.
Weet je, ik vind dit een heel aangename en heel aantrekkelijke boodschap op deze eerste zondag van de zomervakantie. Want vakantie is een tijd van trager leven, van onthaasten, van meer genieten van de kleine dingen van het leven. Meer genieten ook van elkaar, en vooral: meer tijd hebben voor elkaar. En als we dan elkaar benaderen met liefde, vrede, dienstbaarheid en vriendschap, dan kan onze vakantie al niet meer stuk. Ik wens ons allen het zachte juk en de lichte last van Jezus toe. Amen.