Bezinning bij / surfen naar:
Zusters en broeders,
De ouderen onder ons herinneren zich wellicht nog de parochiale missie. Twee of meer paters verbleven een hele week in de parochie. Overdag preekten ze voor de schoolgaande jeugd, en ’s avonds voor de volwassenen. Er werd massaal gebiecht, er waren bedevaarten naar plaatselijke kapelletjes, er waren meer missen dan anders en de hele parochie was in beweging. Kortom, missie was een grote geestelijke poetsbeurt. De grote kuis van onze ziel, bij manier van spreken. Tijdens die preken ging het er soms hard aan toe, want God werd vooral voorgesteld als een straffende heerser die kwistig met hel en verdoemenis zwaaide. Een Godsbeeld dat duidelijk meer uit het Oude dan uit het Nieuwe Testament stamde. God die al kort na de schepping spijt had dat Hij de mens had geschapen, en die zich zo diep gekwetst voelde dat Hij hem trakteerde op de zondvloed. Alleen Noach en zijn gezin vonden genade in zijn ogen. Maar ook diens nakomelingen hadden hun lesje blijkbaar nog niet geleerd, want later verwoestte God de Kananese steden Sodom en Gomorra in een regen van zwavel en vuur, omwille van de morele verdorvenheid van de inwoners.
Dat was het beeld dat wij in de jaren vijftig van God kregen: een God om schrik van te hebben, een straffende, wraakzuchtige God. Wij werden opgevoed in de vrees voor de Heer, en we voelden ons allen zeer zondig mensenonkruid, en geen tarwe. Maar vandaag ontmoeten we in de lezingen een heel andere God. De God van het boek Wijsheid, en de God die Jezus ons leerde kennen. Een God van liefde, van gerechtigheid, van geduld, van mildheid en barmhartigheid. Een God die ook het slechte zaad een kans geeft, want wie weet, misschien brengt het uiteindelijk toch goede vruchten voort. ‘Ruk het niet uit,’ zegt Hij aan zijn dienaren, ‘we zien wel wat ervan komt. Wie weet. Heb maar geduld, het knakkende riet zult ge niet breken.’
Een almachtige God is onze God, en toch is Hij niet uit op macht. Hoe anders dan we zien in deze wereld. Al maanden staat de Arabische wereld in brand omdat dictatoriale leiders zich vastklampen aan de macht. In Zimbabwe weigert de stokoude dictator Mugabe de macht af te staan aan hen die de verkiezingen wonnen. In Ivoorkust liep de weigering van president Gbagbo om de verkiezingsuitslag te erkennen uit op een burgeroorlog, in Congo liet president Kabila de grondwet veranderen om er zeker van te zijn dat hij opnieuw verkozen wordt, en in Rusland wisselen Poetin en Medvedev elkaar af als president en als eerste minister. Macht die zichzelf voedt, macht die machtswellust wordt. Maar geldt dat alleen voor politici van obscure landen? Zeer zeker niet. Ook hier vereenzelvigen mensen zich met hun machtsfunctie, als bankier, als directeur, als ondernemer, als politieman, als vader, als moeder, noem maar op. Of als bisschop en priester, zoals we het voorbije jaar hebben moeten ondervinden. Macht die machtsmisbruik en grove schending van de rechten van de machtelozen wordt.
En wij? Zijn wijzelf altijd vrij van machtsmisbruik? In onze relatie met onze partner, met onze kinderen en kleinkinderen, met onze ouders, met onze familie, met onze collega’s, met elkaar? Zeggen ook wij niet soms: Het is zo omdat ik het zeg? En hebben wij altijd geduld met anderen en met elkaar? Hebben we geduld met onze kinderen en onze partner? Zijn we even zachtmoedig en mild met en voor elkaar als God voor ons is?
Zusters en broeders, laten we ons spiegelen aan God die onze Schepper en onze Vader is. Hij die met zachtheid spreekt, en zijn oordeel maar altijd uitstelt, Hij die het geknakte riet niet breekt, maar het altijd nieuwe kansen geeft. Hij die liefde is, en ons door Jezus die liefde heeft leren kennen. En liefde is de bron van al het goede: van geduld en zachtmoedigheid, van barmhartigheid en menslievendheid, van vrede en vreugde. Laten we dus zijn als God, even goed en even liefdevol en even geduldig als Hij. We hebben er in deze vakantietijd misschien meer tijd voor dan anders. Tijd om goed te zijn. Amen.