Bezinning bij / surfen naar:
Zusters en broeders,
Vorige zondag konden we onszelf herkennen in Thomas. Hij wil niet zomaar alles slikken wat anderen vertellen. Vandaag kunnen we ons één voelen met die twee mannen op weg naar Emmaüs. Het zijn leerlingen van Jezus. Ze zijn Hem gevolgd in de hoop dat Hij Israël zou bevrijden. Nu echter zitten ze met een zware kater, want Jezus, machtig in woord en daad in de ogen van God en heel het volk, is door de hogepriesters en overheden smadelijk vermoord, aan het kruis nog wel, als een vulgaire schurk. Met Hem is ook hun hoop op bevrijding verdwenen. Moedeloos zijn ze, en zwaar ontgoocheld. Dus schudden ze het stof van hun voeten en laten ze de stad achter zich, want de triomf waarop ze hadden gehoopt is de kop ingeslagen door de werkelijkheid. En wellicht zijn ze niet alleen moedeloos en ontgoocheld, maar voelen ze zich ook bedrogen door Jezus en zijn droom.
Het is precies in die gevoelens dat we onszelf kunnen terugvinden. Moedeloosheid om mislukking en tegenslag. Ontgoocheling om onszelf en om anderen, kwaad omdat we ons bedrogen voelen door God, door de Kerk, door onze verwachtingen, door het leven dat dikwijls niet brengt wat we ervan verwachten. En dan kunnen we twee dingen doen: onszelf opsluiten in onverschilligheid en verongelijktheid, of over de mislukking heen proberen kijken, met een open blik en een ontvankelijk hart.
Als we kiezen voor onverschilligheid en ons eigen groot gelijk, zullen we, net als die Emmaüsgangers, niet zien dat de verrezen Heer met ons meestapt. We zullen zijn hand niet voelen die op onze schouder rust. De woorden van hoop die Hij spreekt zullen we niet horen, en als we ze wél horen, zullen we ze niet begrijpen. De woorden van hoop die te vinden zijn in de Bijbelverhalen: hoe God de mens schiep, hoe Hij hem met liefde omringde en hem zijn misstappen vergaf. Hoe Hij hem redde uit de verdrukking, hoe Hij hem bleef voorgaan in het goede. Hoe Hij hem zo lief had dat Hij zijn hem Zoon gaf, die liefde was. Al die woorden zullen we niet horen. En als de dag ten einde loopt, zullen we Hem niet in ons huis uitnodigen. Hij zal alleen verdergaan in het schemerdonker van de avond, en Hij zal verdwijnen uit ons hart en uit ons leven. En met Hem zal ook de zin uit ons leven verdwijnen.
Dat is wat er gebeurt als we kiezen voor onverschilligheid. Maar als ons hart blijft openstaan, en als we onze blik over de mislukking heen op het leven willen richten, zal Jezus zijn verhaal op het onze leggen. Zijn verhaal van liefde, vrede en vreugde, maar ook zijn verhaal van pijn en lijden. En dat deel van zijn verhaal kennen we uit eigen ervaring. Het lijkt zinloos en het kan ons opstandig maken: God, waarom is dat nodig? God, waarom al die pijn en dat lijden, ook voor uw Zoon? God, waarom moet ik lijden, waarom moeten mensen die me lief zijn sterven? Vragen die we kennen, en die een antwoord vinden in het verhaal van Jezus. En als we geboeid blijven luisteren naar zijn verhaal en het op ons leven willen leggen, dan zal Hij met ons meegaan tot aan de voordeur van ons hart en we zullen Hem vragen: ‘Blijf bij ons, Heer, want het wordt al avond en de dag loopt ten einde.’ En net als de Emmaüsgangers zullen we Hem ten volle herkennen aan het breken van het brood, en zullen we onze vreugde om hem met anderen willen delen.
Zusters en broeders, dit verrijzenisverhaal is vooral een geloofsverhaal. Geloof dat soms baadt in ontgoocheling en in twijfel, en dan is er maar één weg, en dat is de weg naar het evangelie, want daar ontmoeten we Jezus. Daar gaat Jezus direct met ons mee, daar opent Hij nieuwe horizonten en geeft Hij nieuwe inzichten die ons hart weer doen branden. Maar de ontmoeting wordt pas echt ervaring bij het breken van het brood. Pas dan herkennen de Emmaüsgangers de verrezen Heer. Dit verhaal is dus meteen een sterk pleidooi om trouw te zijn aan de eucharistie, want wie niet meeviert met de Heer, zal Hem ook niet herkennen, en zal Hem uiteindelijk uit het oog verliezen.
De Heer ontmoeten in de Bijbel en Hem herkennen in mensen die met ons meegaan op onze levensweg, Hem beter leren kennen doorheen het evangelie, Hem herkennen in het breken van het brood en dan de twijfel overboord gooien en ons geloofsgeluk met anderen delen: zulk verrijzenisgeloof wens ik ons allen toe. Amen.