Bezinning bij / surfen naar:
- Leviticus 13, 1-2,45-46
- Marcus 1, 40-45
Het is vandaag al de zesde zondag door het jaar, en in het evangelie lezen we toch nog altijd het eerste hoofdstuk van het evangelie volgens Marcus. Dat wil dus zeggen dat het een zeer belangrijk hoofdstuk is. We hebben gezien dat Jezus zijn eerste leerlingen roept, dat Hij in de synagoge van Kafarnaüm met veel bijval zijn Blijde Boodschap verkondigt, en een man geneest die door een onreine geest bezeten is. Nadien geneest Hij de schoonmoeder van Petrus, en ook de zieken die de inwoners van de stad bij Hem brengen. En ’s nachts gaat Hij bidden op een eenzame plaats. Zijn leerlingen willen Hem terug naar Kafarnaüm brengen, maar Hij wil zijn Boodschap in heel Galilea verkondigen. Ook een melaatse heeft over Jezus gehoord, en hij smeekt Hem om genezing. Jezus raakt hem aan en geneest hem. Tegen Jezus’ verbod in vertelt hij aan iedereen wie hem genezen heeft, met als gevolg dat Jezus zich niet meer in het openbaar kan vertonen, want iedereen wil bij Hem zijn. Dus zoekt Hij de eenzaamheid op. Tot daar dus het eerste hoofdstuk van het evangelie volgens Marcus, en getoetst aan Jezus wordt ons meteen een weg voorgeleefd, een weg van gebed, van hulpvaardigheid, van durf en van nederigheid.
Vooreerst: een weg van gebed. Op de sabbat gaat Jezus naar de synagoge om Gods Woord te verkondigen, en Hij zet die verbondenheid met God verder wanneer Hij de eenzaamheid opzoekt om te bidden. De sabbat: dat is onze zondag. Als Jezus op de sabbat trouw naar de synagoge gaat, dan moeten wij als christenen dus op de zondag, op elke zondag, trouw naar de kerk gaan om Gods Woord te horen, om te vieren en te bidden, en dat zondagse gebed moet worden verder gezet in ons dagelijks leven. Zijn we trouw aan de zondagsviering, en bidden we geregeld?
En dan: hulpvaardigheid. Voor Jezus staat het vast dat mensen in nood moeten geholpen worden. Niet afwegen, geen voorwaarden stellen, wel helpen. Niet doen dus zoals ons land jaar na jaar doet: pas opvang voor daklozen organiseren als het Siberisch koud is. En wij? Helpen wij spontaan waar nood is? Zijn wij bereid onszelf, onze tijd en onze welvaart te delen met eenzamen, zieken, mensen met problemen? Willen we zijn als Jezus? Willen we dus helpen?
Vervolgens: durf. In de eerste lezing hebben we gehoord wat de Wet van Mozes voorschrijft: melaatsen moeten uit de gemeenschap verwijderd worden, en mogen met niemand contact hebben. Maar Jezus legt die Wet naast zich neer, raakt de man aan en geneest hem, want de mens is belangrijker dan de Wet. Hij weet nochtans dat Hij nu zelf het risico loopt om uitgestoten te worden, want Hij heeft een melaatse aangeraakt, dus is Hij onrein. Dat houdt Hem evenwel niet tegen om het goede te durven doen. En wij? Durven wij ook? Durven wij er altijd en overal voor uitkomen dat we gelovige mensen zijn, dat we christenen zijn? Durven wij reageren wanneer ons geloof aangevallen wordt, belachelijk gemaakt wordt? En durven wij het goede doen, ook als niemand anders dat wil doen? En onze Kerk? Durft zij, zoals Jezus, zich bekommeren om mensen om wie niemand iets geeft, of stoot ze mensen liever af en uit - zoals voorgeschreven in de Wet van Mozes. Maar dat is niet onze Wet. Onze Wet is die van Jezus, en die luidt: Bemin God bovenal, en uw naaste gelijk uzelf. Durven wij dat? Durft onze Kerk dat?
En ten slotte: nederigheid. Jezus wil geen spektakelmessias zijn, en Hij wil niet geëerd en zeker niet vereerd worden. Hij zoekt geen roem, want niet Hijzelf telt, wel de Blijde Boodschap, en die is dat God liefde is. Niet Hij, maar God is belangrijk. En wij? Zoeken ook wij de luwte, of hebben we toch maar liever dat de hele wereld weet hoe goed, knap, eerlijk, vrijgevig, behulpzaam we wel zijn?
Gebed, hulpvaardigheid, durf en nederigheid: dat is de weg die ons Jezus voorleeft. Wel, laten we ons best doen om die weg te gaan, dus om Jezus te volgen. Amen.