Bezinning bij / surfen naar:
- Amos 7, 12-15
- Marcus 6, 7-13
Zusters en broeders,
Zowel in de eerste lezing als in het evangelie zien we dat niet echt gestudeerde mensen Gods woord gaan verkondigen. In de eerste lezing getuigt Amos over zichzelf: ‘Ik ben geen profeet of lid van een profetengilde, ik ben veehoeder en vijgenkweker. Maar de Heer heeft mij achter mijn beesten weggehaald.’ Amos is dus zeker geen geleerde bolleboos die er jarenlange studies van filosofie en theologie heeft opzitten. Voortgaand op wat hij zegt, heeft hij zelfs helemaal niet gestudeerd, en spreekt hij alleen uit de kracht van de Heer die hem gezegd heeft: ‘Trek als profeet naar mijn volk Israël.’ En dat doet hij dus. Vanuit zijn dorp in het zuidelijke koninkrijk Juda is hij naar de hoofdstad van het noordelijke koninkrijk Samaria getrokken, en hij spreekt straffe taal tegen de religieuze praktijken die er onder impuls van de koning beoefend worden. Die heeft, tegen de tempel van Jeruzalem in, een eigen heiligdom opgericht, waar dik betaalde priesters met veel pracht en praal voorgaan in een eredienst die ver afstaat van wat de Wet voorhoudt. Wanneer een van die priesters Amos beveelt te maken dat hij wegkomt, antwoordt die zonder aarzelen dat hij geen dik betaalde ambtenaar is zoals die priester, en dat hij alleen naar God luistert.
In het evangelie zendt Jezus zijn leerlingen twee aan twee uit. Hij neemt daarbij een zeer groot risico: Hij legt zijn boodschap immers in hun handen. Zullen ze Hem trouw blijven? Zullen ze Hem, en niet zichzelf verkondigen? Zullen ze zijn boodschap in alle eenvoud en rechtlijnigheid overbrengen? Net als de profeet Amos zijn ook zij geen bollebozen, maar vissers, en een belastingambtenaar. Ervaring zal leren dat ze inderdaad niet allen bestand zijn tegen de verleidingen van wat ze doen: we weten hoezeer Judas verkeerd loopt. Jezus nam dus echt wel een groot risico met zichzelf in andermans handen te leggen. Net als bij Amos treft ook hier de eenvoud en de directheid van de zending: ze gaan per twee voor de geloofwaardigheid, en ze zijn zeer sober toegerust. Het gaat immers om de boodschap, niet om de verkondiger. En als ze ergens ontvangen worden, moeten ze later de gastheer niet beledigen door naar een andere, misschien rijkere gastheer te verhuizen. En het moet gezegd: ze blijven trouw aan Jezus en aan zijn zending, want net als Hijzelf preken ze bekering, drijven ze duivels uit en genezen ze zieken.
Zusters en broeders, waar staan wij in deze beide verhalen? Moeten ook wij de straat op om de Blijde Boodschap te verkondigen? Ik hoor ons al reageren: ‘Ik kan dat niet, ik ben daar niet knap genoeg voor, ik ben daar niet voor gevormd.’ En Amos, en de apostelen? Waren die gevormd? En verder hoor ik ons ook zeggen: ‘Waarom zou ik? Wie heeft er immers belangstelling voor die Boodschap? Zelfs mijn eigen kinderen en kleinkinderen hebben er geen oren naar, en de maatschappij keert er zich meer en meer van af.’ Maar opnieuw: zaten de tijdgenoten van Amos en de apostelen echt te wachten op hun verkondiging?
Dus toch maar weer de vraag: moeten we met zijn allen de straat op? Wellicht niet, maar wat we wel kunnen en moeten doen is trouw blijven, en ons geloof voorleven in woord en daad, zonder schaamte. Blijven bidden en blijven samenkomen om te vieren. Blijven Gods ogen en oren, en handen en voeten zijn. Blijven proberen goed te zijn voor elkaar en voor onze medemensen, zoals God goed is voor ons. En blijven geloven dat het zaad dat we uitstrooien nooit helemaal verloren zal gaan. Zaad dat gezaaid is, wil immers ontkiemen en vrucht voortbrengen. Ook al zullen wijzelf het misschien niet meer zien: het gaat niet verloren.
Laat dat ons geloof zijn. Het geloof van Jezus, van zijn apostelen en van Amos. Het geloof dat de Heer ons roept en blijft roepen om Hem te verkondigen in woord en daad, en dat Hij ons daarin bijstaat, want het is zíjn Boodschap, niet de onze. Amen.
Download deze preek in Microsoft Word formaat