Zusters en broeders,
Het is pas de tweede zondag van het nieuwe jaar, en we horen al een sterke lezing en een sterk evangelie. Daarin vertelt de evangelist Marcus dat Johannes alle mensen oproept om tot inkeer te komen en zich te laten dopen. Vooral dat dopen is merkwaardig, en ook nieuw: het komt dus niet voor in het Oude Testament. Velen luisteren naar Johannes, en laten zich inderdaad dopen. Hij kondigt ook Jezus aan, maar noemt Hem niet bij naam. En dan gebeurt er iets ongelooflijks: ook Jezus laat zich dopen, net of ook Hij het zondige leven achter zich moet laten en zich moet bekeren. En waar Johannes had gezegd: ‘Na mij komt Hij die sterker is dan ik’, horen we dat die sterkte van God zelf komt. Een stem uit de hemel zegt tegen Jezus: ‘Gij zijt mijn Zoon, mijn veelgeliefde; in U heb Ik welbehagen.’ Jezus is Gods Zoon. In dat verband mogen we zeker niet vergeten dat Johannes ook heeft gezegd: ‘Ik doop met water, maar Hij zal dopen met de heilige Geest.’
Nee, dat mogen we niet vergeten, want wij zijn gedoopt in Jezus’ naam, dus zijn we gedoopt met de heilige Geest. En die heilige Geest, dat is de Geest van Jezus. De Geest die ons leidt en sterkt in onze tocht en in ons pogen om te leven in zijn naam. We weten wat dit inhoudt, we kennen zijn leven, zijn woorden en zijn daden. En net als Jezus zijn ook wij Gods veelgeliefden in wie Hij welbehagen vindt, want allen zijn we zijn kinderen, en Hij houdt van ons als een goede Vader en een goede Moeder. En zoals elke vader en elke moeder verwacht Hij goede dingen van ons. Wat dat inhoudt, wordt in de eerste lezing heel mooi gezegd.
Het begint met zowat dezelfde woorden als die welke we in het evangelie hoorden: ‘Dit is mijn Dienaar die Ik ondersteun, mijn uitverkorene in wie Ik welbehagen schep.’ De woorden dus die God niet alleen over Jezus, maar over al zijn schepselen, al zijn dienaren zegt. Dan volgen woorden die heel mooi zeggen wat het inhoudt te leven in zijn naam. Woorden als ‘Mijn geest stort Ik over hem uit, gerechtigheid over de volkeren, niet roepen en schreeuwen, het geknakte riet niet breken, de kwijnende vlaspit niet doven, blinden doen zien en gevangenen uit de duisternis bevrijden.’
Woorden en beelden waarbij wij ons kunnen afvragen wat we ervan terechtbrengen. Zoeken wij inderdaad naar gerechtigheid in ons doen en denken? We worden geconfronteerd met afschuwelijk geweld en uitbuiting, en we horen elke dag dat de rijken rijker, en de armen armer worden. Gerechtigheid is dus ver te zoeken, op elk gebied. En wij? Wat doen wij? Zoek wij wél naar gerechtigheid, of willen ook wij alleen maar gelijk hebben en gelijk krijgen? Eisen wij ónze waarheid met roepen en schreeuwen, of brengen wij het op naar anderen te luisteren? Breken wij mensen in nood nog liever verder af dan dat we ze helpen? Brandt er in ons iets van het vuur van Gods liefde, of brandt ons licht
alleen voor onszelf en laten we mensen in nood in de duisternis van hun leven ten onder gaan?
Zusters en broeders, het is pas de tweede zondag van het nieuwe jaar, dus leven we nog altijd in die Nieuwjaargevoelens. Velen onder ons hebben elkaar zeker het beste toegewenst. En dat beste, dat zijn wensen van geluk en een goede gezondheid. Maar hebben we er ooit aan gedacht elkaar, en ook onszelf, een jaar toe te wensen waarin de woorden van de Heer geen woorden maar daden zouden zijn? En wat we voor een nieuw jaar gewoonlijk ook doen, dat is goede voornemens maken. We gaan stoppen met roken, minder drinken, gezonder eten, meer bewegen, voorzichtiger rijden en meer van die dingen. Goede dingen, heel zeker, maar ook hier kunnen we ons afvragen of we ooit het voornemen hebben gemaakt echt te proberen leven naar Jezus’ woorden en daden, en naar de mooie woorden in de eerste lezing. En of we willen leven als Gods veelgeliefde in wie Hij welbehagen kán vinden.
Laat dat ons gelukkig Nieuwjaar en ons oprecht voornemen zijn: dat we als Gods veelgeliefde gaan proberen leven naar Jezus’ woorden en daden. Ik wens het ons allen toe. Amen.