- Eerste lezing: Exodus 24, 3-8
- Evangelie: Marcus14, 12-16.22-26
Zusters en broeders,
Misschien heb je er zelf aan deelgenomen, misschien ook niet, maar vergeten ben je ze ze zeker niet: de sacramentsprocessie die door de straten van uw dorp of stad trok. Voorop ging de fanfare, gevolgd door engeltjes, vaandeldragers, zangers en dragers van het processiekruis, kaarsen, kandelaars, bloemen en nog zoveel meer. Centraal was het baldakijn met de priester en het heilig sacrament. Voor hem kwamen de suisse en de misdienaars met brandende kaarsen en het wierookvat. Na hem kwamen de vertegenwoordigers van de stad of gemeente, politie en allerlei verenigingen. De straten werden bestrooid met bloemblaadjes en kleurige snippertjes, de huizen waren versierd met vlaggen en aan het venster stonden kaarsen, bloemen, kruisbeelden en heiligenbeelden. Mensen knielden als het Allerheiligste voorbijkwam, en bij elke kapel was een aanbidding en een zegening. Maar eens voorbij de jaren zeventig van vorige eeuw verdwenen de processies en bleef alleen de herinnering.
Blijft er dan niets over van Sacramentsdag? Natuurlijk wel, want Sacramentsdag is geen processie, maar een hoogfeest waarop gevierd wordt dat Jezus zich in de gedaante van brood en wijn aan ons wil geven als teken van zijn blijvende aanwezigheid onder ons. Als teken ook van het nieuw Verbond tussen God en de mensen. Want dat is Jezus: het teken dat God voor eeuwig met ons verbonden is.
Het nieuw Verbond … dus was er al een verbond tussen God en de mensen, maar dat Verbond was beperkt tot Israël, en het was wetmatig. Het hield dus in dat de wetten moesten nageleefd worden. Het nieuw Verbond daarentegen geldt voor alle volkeren, en het is geen wetmatig Verbond. Jezus zelf is het Verbond, Hem aanvaarden en Hem naleven is het Verbond naleven.
In de eerste lezing hoorden we dat het Israëlische volk na het aanhoren van de lectuur van het Verbond verzekerde: ‘Alles wat de Heer zegt, zullen wij doen en ter harte nemen.’ De geschiedenis leert dat ze die belofte zeker niet altijd hielden. Dikwijls gingen ze een weg die ver afweek van het Verbond. Zo vermoordden ze Jezus liever als een gemene misdadiger dan te aanvaarden dat Hij de door God gezonden Messias was. En vandaag laten ze op vreselijke wijze zien hoe weinig respect ze hebben voor niet-joden in en buiten Israël.
Leven wij het nieuw Verbond wel na? Doen we dus wat Jezus deed en wat Hij ons voorhoudt? Straks zullen we bidden: ‘Brengen wij dank aan de Heer onze God. Hij is onze dankbaarheid waardig’, maar doen we dat ook? Danken wij God om ons bestaan, om elkaar, om ons hebben en houden, om de liefde en om zoveel andere mooie dingen die we zonder God niet eens zouden kennen? Straks zullen we ook horen dat Jezus zegt: ‘Blijf dit doen om Mij te gedenken.’ En dit blijven doen is breken en delen, zoals Jezus dat deed. Breken met onszelf, zodat we kunnen delen met onze naasten. En dat gaat om veel meer dan wat geld in de omhalingsschaal werpen, dat gaat om te doen wat Jezus deed. En wat deed Hij anders dan zich geven aan zijn medemensen, wie ze ook waren. Hij had aandacht voor hen, een luisterend oor, een helpende hand. Hij brak niet af, roddelde niet, oordeelde en veroordeelde niet. Hij kende alleen maar liefde, vrede, gerechtigheid, barmhartigheid, vergeving. Zo was Jezus, zo is dus het nieuw Verbond.
Zusters en broeders, het is niet omdat de sacramentsprocessie er niet meer is dat Sacramentsdag veranderd is. Het is en blijft de viering van het nieuw Verbond tussen God en mensen, en dat Verbond is Jezus. Leven zoals Hij, doen wat Hij deed. Dat is dus God danken. Dat is ook breken en delen in liefde. En dat is evenzeer niet doen wat Hij niet deed: afbreken, uitstoten, onverschillig zijn. Dat is het nieuw Verbond, dat is Sacramentsdag. Laten we er een blijvend feest van maken. Een feest dat we elke dag beleven, omdat we leven zoals Jezus ons heeft voorgeleefd. Amen.