- Eerste lezing: Marcus 11, 1-10
- Evangelie: Marcus 14, 1-15, 47; 15, 1-39
Zusters en broeders,
‘Hosanna, gezegend Hij die komt in de naam van de Heer! Hosanna in den hoge!’, zo juicht de menigte Jezus toe wanneer Hij, gezeten op een ezelsveulen, Jeruzalem binnenkomt. Velen spreiden hun mantels op de weg uit, anderen leggen er groene takken op die ze op het veld hebben gehakt. Enthousiaster en meer vererend kan het echt niet zijn. En toch is het zeker voor een deel dezelfde menigte die enkele dagen later schreeuwt: ‘Kruisig Hem!’
Ze verkiezen immers de moordenaar Barabbas boven de man van liefde en vrede. Een groter contrast kan er niet zijn, en toch is het typisch menselijk, ook voor ons. Want ook ons ja van vandaag kan het nee van morgen zijn. We doen beloften en houden ze niet. We zeggen mee te werken aan iets goeds, maar we werken soms tegen.
Het doet ook denken aan Petrus, die uitdrukkelijk belooft dat Hij Jezus altijd trouw zal zijn. De pijnlijke werkelijkheid is dat hij tot driemaal toe onder vloeken en tieren schreeuwt dat hij die Galileeër niet eens kent. Die Galileeër die Jezus is, en die gezegd heeft: ‘Voordat een haan tweemaal heeft gekraaid, zul je Mij driemaal verloochenen.’
Het is allemaal zo herkenbaar. Want ook wij zijn wellicht soms meer dan we willen toegeven ontrouw aan onze beloften, aan onze voornemens, zelfs aan onze goede wil. Ook tegen ons moet Jezus dus zeggen: ‘De geest is gewillig, maar het vlees is zwak.’ Hoe anders is onze goede God. Hij kent alleen maar liefde, vergeving, barmhartigheid, en dat verandert nooit, ook niet als wij helemaal verkeerd lopen.
Zusters en broeders, ‘Jezus slaakte een luide kreet en gaf de geest’: zo eindigt dit vreselijke lijdensverhaal. Wellicht beseffen wij het niet, maar die geest die Hij geeft is niet de dood, maar de heilige Geest die Hij ons geeft door zijn lijden, dood en verrijzenis. Laten we dat nooit vergeten. Jezus’, Gods Geest leeft in ons. Laten we leven naar die Geest. De Geest van Gods liefde, vrede en vreugde. Amen.