- Eerste lezing: Genesis 15, 5-12.17-18
- Evangelie: Lukas 9, 28b-36
Zusters en broeders,
Zoals zo dikwijls lijken de lezingen zich in ons eigen leven af te spelen. In de eerste lezing hoorden we dat Abraham in een diepe slaap viel, en dat hij door hevige angst en duisternis overvallen werd. Maar uit wat daar onmiddellijk op volgt, blijkt dat Abraham helemaal niet slaapt, maar dat hij gewoon bang is voor wat God met hem van plan is en wat zijn toekomst inhoudt.
In het evangelie speelt zich in wezen hetzelfde tafereel af. Jezus heeft aan zijn apostelen verteld wat Hem in Jeruzalem te wachten staat, en dat maakt hen moedeloos. Daarom neemt hij Petrus, Johannes en Jacobus mee op de berg Tabor, waar Hij voor hun ogen van aanschijn verandert, en in gesprek gaat met Mozes en Elia. En zo wordt duidelijk dat zijn dood op het kruis niet het einde is, maar de overgang naar eeuwig leven. En wat doen de apostelen? Net als Abraham vallen ze in slaap. Ze zullen dat trouwens ook doen de avond voor zijn lijden en dood in de tuin van Gethsemane. Maar vallen ze echt in slaap? Nee, op de berg Tabor zijn ze overdonderd door wat ze zien, en in Gethsemane zijn we wanhopig en angstig door wat gebeuren zal. Ze hebben met Jezus al zoveel sterke dingen meegemaakt. Voor hun ogen heeft Hij wonderen verricht, zieken genezen, massa’s mensen toegesproken, en nu moeten ze horen dat Hem lijden en dood te wachten staan. Kunnen ze nog in Hem geloven? En wat is hun toekomst? Hebben ze voor Hem alles achter gelaten?
Het klinkt allemaal heel menselijk. Ook wij vallen bij manier van spreken dikwijls in slaap wanner we voor belangrijke keuzes staan, wanneer we belangrijke beslissingen moeten nemen, wanneer we met pijn en lijden geconfronteerd worden. Niet dat we dan echt inslapen, maar we durven geen beslissingen nemen, we kunnen niet kiezen, we weten geen blijf met onze gevoelens. Onzekerheid maakt ons, net zoals de apostelen, machteloos en besluiteloos.
Maar dan zien de apostelen op de berg de echte werkelijkheid, en dat is dat Jezus een verblindend licht uitstraalt, en dat Mozes, symbool van de wet, en Elia, symbool van de profeten, met Hem in gesprek zijn. Hun tijd is voorbij, zij zijn het oude Verbond. Jezus daarentegen is het nieuwe Verbond. Her Verbond van Gods liefde, vrede en gerechtigheid. Daar laat God zelf geen twijfel over bestaan, want een stem uit de hemel zegt: ‘Dit is mijn Zoon, de Uitverkorene. Luister naar Hem.’ De apostelen mogen dus niet op de berg blijven, ze moeten geen drie tenten bouwen, maar ze moeten Jezus volgen, de berg afgaan en mee zijn Blijde Boodschap van liefde, vrede en gerechtigheid uitdragen.
Opnieuw moeten wij ons afvragen waar wij staan in het verhaal. Want ook over ons laat God, laat Jezus zijn licht schijnen. Ook ons leven kent veel momenten waarop we zelf lichtpuntjes kunnen zijn voor de wereld om ons heen, als we ons door Jezus laten leiden,. Lichtpuntjes die het leven van onze medemensen leefbaar maken door onze aandacht en onze inzet.
Aandacht en inzet worden ons in deze veertigdagentijd uitdrukkelijker gevraagd dan anders. Aandacht voor onze medemensen, inzet voor Broederlijk Delen. ‘Samen oogsten we succes’ luidt de slogan. Succes in de strijd voor een gezonde aarde en een gezond milieu, niet alleen hier bij ons, maar ook in Afrika, dat vaak overspoeld wordt met ongezonde Europese resten en producten. Laten we dus proberen lichten te zijn voor onze medemensen, zoals Jezus een licht is voor ons. Amen.