- Eerste lezing: Jesaja 62, 1-5
- Evangelie: Johannes 2, 1-12
Zusters en broeders,
De bruiloft in Kana is een van de bekendste verhalen in het evangelie. Merkwaardig is dat het alleen in het evangelie van Johannes verteld wordt. Even merkwaardig is de reactie van Jezus wanneer zijn moeder Hem erop wijst dat er geen wijn meer is. Hij reageert: ‘Vrouw, is dat uw zaak?’ ‘Vrouw’, zegt Hij, niet ‘moeder’. Dat klinkt heel onvriendelijk, maar dat is het niet, want in de joodse cultuur van die tijd sprak een volwassen man zijn moeder in het openbaar nooit aan met ‘moeder’ of “mama’, wel met ‘vrouw’.
We kennen de kern van het verhaal, maar misschien beseffen we niet dat het eigenlijk een toonbeeld is van de grenzeloze overvloed van Gods liefde voor ons, mensen. Een overvloed die gesymboliseerd wordt in 600 liter water dat door Jezus in smaakvolle wijn verandert. Wat een heerlijke overvloed!
Zoals altijd moeten wij ons afvragen waar wij staan in het verhaal. Ik denk niet dat we de naamloze sommelier of de al even naamloze bruid of bruidegom zijn, dus blijven alleen de dienaars over die zes grote kruiken vullen met water. Ze doen dat omdat Jezus dat gezegd heeft, en ze stellen zich daar geen vragen bij.
Doen wij ook wat Jezus zegt, zonder ons daar vragen bij te stellen? Vragen als: Moet ik dat echt doen? Is dat niet te veel gevraagd? Ik ben ook maar een mens. Waarom moet ik altijd alles doen, en mogen anderen doen wat ze willen? Stellen we zulke vragen, of volgen wij zonder aarzelen Jezus’ woorden en daden van liefde, vrede en gerechtigheid?
Wat zit er dus in onze kruiken? Zitten ze vol voedsel dat met respect voor de natuur werd gekweekt, of speelde een gezonde natuur helemaal geen rol? Denken wij bij onze volle kruiken ook aan medemensen die op straat leven, die te arm, te oud, te ziek zijn om hun eigen kruiken te vullen? Zijn onze kruiken dus gevuld met aandacht voor al onze medemensen? Gevuld met een luisterend oor en delende handen, en met een zorgzaam hart van liefde, vrede en gerechtigheid?
Of zijn onze kruiken gevuld met tralies die ons afschermt van de buitenwereld, en die zeker geen vluchtelingen en vreemdelingen binnenlaat. Tralies die ons opsluit in onszelf, in ons egoïsme, onze onverschilligheid. Of misschien in het tegenovergestelde: in ons gevoel van minderwaarde, van onzekerheid, twijfel, mislukking..
En zo zien we dat de bruiloft van Kana een verhaal is over ons eigen leven. Een leven van vallen en opstaan, maat altijd een leven dat ons als christenen de weg van Jezus laat zoeken. De weg die ook de Kerk moet opgaan. Dus een weg zonder machtsmisbruik en eigen wetten, zonder oordeel en zeker zonder veroordeling. Een weg van nederigheid en hulpvaardigheid die Jezus ons is voorgegaan.
Zusters en broeders, in dit verhaal doet Jezus geen wonder, nee, Hij geeft een teken, Hij wijst de weg aan, en de dienaars volgen die weg: ze doen dus wat Hij zegt. En zijn leerlingen, die voor het eerst met Hem in het openbaar verschijnen, geloven in Hem – zo hoorden we in het evangelie. Ook zij stellen geen vragen en trekken niets in twijfel. Dat zouden wij ook moeten doen: geloven in Jezus, en Hem zonder twijfel volgen. Vandaag begint de week van gebed voor eenheid onder de christenen. Laten we die zoektocht naar eenheid zeker niet alleen bij bidden houden, maar laten we één zijn in de weg die Jezus ons aanwijst. Dat is geen zijwegeltje, maar een weg van kruiken, vol met een overvloed van liefde, vrede en gerechtigheid voor God en voor alle mensen. Amen.